Terapi gibi gelen şeyler

İnsanlar bazen kendilerine terapi gibi gelen şeylerden bahsederler. İyi bir tatil mesela, bazılarına terapi gibi gelir, tüm stresleri uçup gider. Bazıları terapisinin spor yapmak olduğunu söyler, koşmadığı günler kendini kötü hisseder. Kış aylarının klasik terapisi ise, sıcacık battaniyenin altında, kahve ve çikolata eşliğinde güzel bir film keyfi yapmaktır. 

Oysa psikoterapinin insana keyif veren ve rahatlatıcı bir süreç olduğu fikri, ne olduğunun tam olarak anlaşılamamış olmasıyla ilgilidir. Gerçek terapi, bir tatilin, sıcak kahvenin ya da keyifli bir yürüyüşün vadettiği huzuru pek de sunmaz. Çünkü terapi, rahatlatmak için değil, öncelikle rahatsız etmek için vardır.

Terapi bir tatil olsaydı, ancak yağmurlu havaya rağmen iptal edilmeyen bir tatil olurdu. Bu tatilde başta her yer çamurlu, rüzgarlı ve soğuk olurdu. Ama devam ettikçe bunların eskisi kadar rahatsız etmediğini fark ederdik. Üstelik öyle anlar olurdu ki tam da o yağmurun altında en taze nefesimizi alırdık.

Terapi koşmak gibi olsaydı, bu belki kendimize doğru bir koşuş olurdu. Yolda ilerlerken gerçek benliğimize ulaşmanın zorluğunu görür, kendimizi neden koştuğumuzun cevabını ararken bulurduk. Böylece sürekli koşmak yerine, yeri gelir yavaşlar, yeri gelir durur, yeri gelir hızlanırdık. 

Terapi battaniye altında bir film izlemek olsaydı, bu film çocukluk sahnelerimizden oluşurdu. Filmi izlerken o tanıdık duyguları yeniden yaşardık. Filme devam etmekte zorlanır, bazı sahneleri hızlıca atlamak isterdik. Artık o battaniyenin altında saklanan küçük bir çocuk olurduk.

Ama tüm bu süreçte de kendimize ulaşır, kendimizle barışır, daha güçlü ve daha gerçek bir hale dönüşürüz. Tatil biter, kahve soğur... Ama dönüşüm, bizimle kalır.